Endem si nje i verber ne endrrat e mia. Me nuk me mbet as edhe nje rreze drite mbi tempullin e epsheve te dashurise.
Endrra me eren e detit e kjo qetesi e kesaj nate te zbrazet me shpjerin atje, ku ti humbe ne vorgullat reres si nje perendi me krah te zinje.Valet heshtin edhe pse e qajne ate te shkret shkemb por nuk flasin, fjalet e tyre u zhduken nga kristali i shpirtrave mekator ate dite. As dielli nuk me shikon me, a thua pse djej aq shume ftoft edhe kur ai me rri prane, pse qielli eshte i skuqur si syte e nje te dehuri sikur bota dot marr fund.
Gjithqka do te duhej te perfundonte ate qast por ishte deti qe heshti dhe nuk i morri te gjitha, qe gjithqka te mbetej si nje arke e pavlere e varrosur thell ne shpirtin e erret te tij, por na la te vazhdonim rrugen e humbur.
Ishte dite vere, ishte dite mrekullie ajo, e e keta engjuj demon me shtyjne te e kujtoj si dite zie e te falem para tyre. Por edhe sikur gjith’ uje i kesaj bote te me versulej, e era shtrig te me perplaste apo ata te me vrisnin une dashurin do ta ruaj, do ta ruaj si mekatin me te bukur, si thesarin me te shtrejt e ate dite do e kujtoj, gjithmon sa here qe jeta ime kerkon lumturi…

Meeldib! 6