Kasutaja -meiii- päevik
დავტოვებ მიწას,
ცის კიდურზე ვიპოვი ბინას,
წვიმის წყალს დავლევ, ღრუბელს შევჭამ,
მაგრამ რა ვუყო?!
მე შენს გამო სამყარო მინდა..
გაჩუქებ ქვეყნის მთა-ველებს, ბაღებს,
ყველა ფრინველის ენას ვისწავლი,
ყველა ზღვას მკლავით გავცურავ ნაპირს
და მაინც მოვალ,
კარს შემოვაღებ...
არა აქვს აზრი ასაკს და წონას
არც შავს, არც ქერას კაცი არ ინდობს,
მაგრამ თვალების მაგიჟებს ფერი,
თითქოს, მუმიად გადავიქეცი,
ამ პირამიდან კი დამიმონა,
ეს არის თეთრი ლეგენდა შავზე.
თითქოს ჟულიან სორელის მსგავსად
წითელს მიველტვი ანთებულს თავზე.
ორი ისარი მწვანე და მწვანე
გმობენ შენდობას, სხივი აქვთ მწვავე.
რომანი წრეში, სახელად რომბი...
ჩემი სამარხის ჩონჩხი ავაგე.
შენ გადაიცვამ ალქაჯის ფორმას,
მე კი ამ ფორმის წინ უნდა დავდგე,
დავდგები უხმოდ, არაფერს გეტყვი,
მხოლოდ შენს თვალებს დავუწყებ შებმას.
მომნატრებია ხმაური სეტყვის,
შენ დაიქუხებ, ელვად იქცევი...
პარასკევს ღამით მე დავიბადე,
პარასკევს ღამე მოვკვდები ახლა.
ღრუბლად მედება შეშლილი…
... წავიდეთ რა, მთებში წავიდეთ.... სადაც სიხალასე და სიმშვიდეა.. სადაც ერთმანეთს ერწყმის ლამაზი განთიადი და უცხო ხმების მომაჯადოებელი მუსიკა... იქ წავიდეთ სადაც ერთმანეთზე ზრუნვით ვიქნებით დაკავებულნი,იქ სადაც არ მოგვწყინდება ყოველ დილით ადგომა... სუფთა ჰაერით ავივსებთ ფილტვებს...
წამო რა, მთებისკენ წავიდეთ....იქ გეტყვი ჩემს ფიქრებს... წამოდი სულს მივცეთ სიმშვიდე...
იცი იქ შვილებზეც ვიფიქრებთ... თუნდაც მრავალზე ან სულაც ერთზე... წამო რა... წავიდეთ!...
იცი,იქ სიცოცხლეს სულ სხვა ფასი აქვს .. აქ ამ ტიალში -ქალაქში ვერ ვიგებთ... ყველაფერს, გულების ძგერასაც იცი,იქ სხვანაირად გავიგებთ...
ცხოვრებას ხალისი ექნება მეტი.. მერწმუნე მთაში სითბოა მეტი... იცი რა ძვირფასო, იქ ადამიანებს აქვთ გამტანობა და სისპეტაკე . . .…
* * * ერთხელ ერთმა ფერმერმა იპოვა არწივის კვერცხი, წაიღო სახლში და დაუდო კრუხს სხვა კვერცხებთან ერთად გამოსაჩეკად.
გამოიჩეკა მართვე, გაიზარდა წიწილებთან ერთად და დაემსგავსა მათ; ის ქათმებივით კაკანებდა, იქექებოდა მიწაში, ეძებდა ჭიაღუებს, აფრთიალებდა ფრთებს და ცდილობდა ფრენას.
გავიდა წელიწადი, ერთხელაც უკვე გაზრდილმა არწივმა დაინახა ცაში მონავარდე ფრინველთა მეფე, მოიხიბლა მისი გრაციოზულობით, მისიმოქნილობით, თუ როგორ შეუპოვრად მიაპობდა ღრუბლებს, დინჯად და მძიმედ იქნევდა უზარმაზარ ფრთებს...
აღტაცებულმა იკითხა:
– ვინ არის ეს???
– ეს არწივია, ფრინველთა მეფე,–უპასუხა მას მეზობელმა, –ის ცის მკვიდრია, ჩვენ კი ქათმები მიწას ვეკუთნით. არწივმა კიდევ ერთხელ ახედა ცას, შემდეგ დახარა თავი და განაგრძო მიწაში ქექარი.
არწივი სიცოცხლის ბოლომდე ცხოვრობდა როგორც ქათამი და მოკვდა როგორც…